10 april.Het zag er deze morgen helemaal niet naar uit dat we een zodiac cruise langs Cough island konden gaan maken. Regen en harde wind waardoor het niet verantwoord was om vanaf het gangpad in de zodiac te stappen. Maar wonder boven wonder nam de wind ineens voldoende af om toch van boord te gaan. gedurende een uur maakten we een tocht waarbij we regelmatig een flinke bui over ons heen kregen. De bestuurders van de zodiacs zijn enorm ervaren om zo'n zodiac in de golven onder controle te houden. Mijn fotoapparatuur had ik achter gelaten op de Plancius. We zagen prachtig Sub-antarctic fur seals en Northern Rock Hopper Penguins met hun indrukwekkende punkkapsel. Mooi om deze vogels soepel van rots naar rots te zien springen. De endemische Cough Finch was natuurlijk voor de vogelaars het hoogtepunt van de trip. oen snel terug naar het schip omdat het weer snel verslechterde. Daarna vervolgde het schip zijn tocht in de richting van Tristan da Cunha. Het schip rolde alle kanten op en tijdens de lunch was menig plaats aan tafel onbezet. Mensen waren zeeziek en ik zal weer overal de pleisters tegen zeeziekte verschijnen. Ik voelde me ook niet helemaal jofel maar niet echt ziek.

11 april.Om 11.00 uur arriveerden we bij Tristan da Cunha, waar we hoopten aan land te gaan. Maar de autoriteiten gaven vanwege de hoge golven geen toestemming om met de zodiacs de kleine haven in te varen. Dat was een tegenvaller. Tijdens de laatste 20 jaar is het maar in 60% van de gevallen gelukt om een landing om Tristan te doen, dus we hopen dat morgen de wind zodanig geluwd is dat het wel mogelijk is. Als compensatie maken we een zodiac cruise langs de kust wat wel indrukwekkend kwa landschap was maar verder niet veel opleverde. We zien wel overal nestelende Atlantic Yellow-nosed Albatrossen, waarvoor Tristan een van de belangrijkste broedplekken is. De eerste bewoners hebben zich rond 1820 op Tristan gevestigd en momenteel bestaat de bevolking uit ongeveer 300 bewoners. Ze wonen in een dorpje The Settlement, ook wel Edinburgh of the Seven Seas genoemd. Ze leven voornamenlijk van de vis- en kreeftenvangst, verbouwen aardappels en hebben wat schapen en koeien. Het is een hard en zelfstandig volkje. Vanwege het weer kunnen ze minder dan 100 dagen per jaar de zee op om te gaan vissen. 1 keer per jaar komt er een vrachtboot uit Kaapstad (2000km en 5 dagen varen) om de noodzakelijke artikelen af te leveren. Het is zelfs voorgekomen dat deze boot onverrichterzaken moest terugkeren omdat ze hun lading niet konden lossen. In 1961 barstte de vulkaan uit en besloot de Britse regering om de gehele bevolking te evacueren omdat de lavastroom het dorp bedreigde. De bedoeling was dat ze zich definitief in Engeland zouden vestigen. Maar de meesten konden niet aarden en in 1963 keerden de meeste bewoners weer terug en bouwden alles weer op. In de middag slaagden we erin om vanaf het schip een Tristan Moorhen te scopen. Een echte twitch vanaf het topdek!! In de schemering zagen we nog een bijzonder spektakel toen ongelooflijke aantallen Great-winged Petrels zich in de baai verzamelden en overal rond de boot vlogen.

12 april. het was een schitterende zonovergoten dag en de wind was zodanig dat we definitief een landing op Tristan konden maken. Zogauw we aan land waren liepen we van de haven het dorpje in wat een gezellige en keurig onderhouden indruk maakte. Beetje zo'n gevoel als floortje in " Reis naar het Einde van de wereld." We liepen van het dorp in de richting van de zogenaamde Potato Fields (3 km) . Hier gingen de vogelaars zoeken naar de endemische Tristan Thrush, die zich ophoudt in de begroeide kloven en hellingen aan de rand van het grasland. Op een gegeven moment vond Danny, een haagse vogelaar samen met een Duitse vogelaar een Thrush, de vrij zeldzaam is. Ik was vrij snel op de plek en kon de tamme lijster op enkele meters bekijken. Maar het was een nogal ongelukkige plek, op een steil en smal paadje. Er ontstond een waar pandemonium als van heinde en ver vogelaars kwamen toegestroomd om de vogel te bekijken. Iedereen werd via walkie talkies gewaarschuwd. Het was een behoorlijk apart schouwspel om vogelaars, velen niet meer zo jong en fit, mannen en vrouwen op handen en voeten, de meest fantastische capriolen uithalend op die steile helling naar die vogel te zien klimmen. Hier de echte twitchers aan het werk. Daarna togen we met zijn allen naar het dorp om daar in de plaatselijke bar een echt Albatros biertje te gaan drinken. Het was heerlijk weer, zonnig, 25 graden en iedereen goede zin. De Russische kapitein werd gesignaleerd, de Filipijnse bemanningsleden lagen of in het gras naar muziek te luisteren of waren aan het biljarten terwijl de russen lekker aan de bar zaten. Aan het eind van de middag voeren we terug naar het schip. Hopelijk werkt het weer morgen ook nog mee zodat we ook op Nightingale Island of zelfs op Inaccessible Island kunnen landen.

13 april. De boot was in de nacht naar Nightingale Island gevaren maar het bleek al snel dat het veel te hard waaide, waardoor onze hoop de bodem werd ingeslagen om op het eiland te landen. Het plan was om naar de top van het eiland te klimmen en daar nog 2 endemische vinken te observeren. Helaas, niet dus. We maakten nog wel met de Plancius een tocht rond het eiland en later rond Inaccessible Island, waar de haast mytische Inaccessible Rail voorkomt die maar door het heel select groepje vogelaars is waargenomen. Heel frustrerend om zo dichtbij zulke zeldzame vogels te zijn en er toch niet naar toe kunnen gaan. Slechts in 10% van de gevallen slaagt een landing op Inaccessible Island. nadat we de Tristan guides hadden afgezet voeren we verder naar onze volgende bestemming. St.Helena. In de middag nog mooie waarnemingen van een groep spelende dolfijnen maar hoogtepunt was toch wel de Blauwe Vinvis die zich prachtig liet bekijken vlakbij de boot. De kapitein stopte de motoren en de walvis kwam herhaaldelijk terug om de boot van dichtbij te bekijken, regelmatig mooi aan de oppervlakte verschijnend en spuitend. Nooit gedacht dat ik dit grootste zoogdier zo fraai te zien zou krijgen.